นบีมุฮัมมัดกับชาวยิวในแผ่นดินอาหรับ

• Tweet
• 

คอลัมน์ : สันติธรรม

ผู้เขียน : บรรจง บินกาซัน

(โลกวันนี้รายวัน ประจำวันที่ 30 พ.ค. 68)

ในทางประวัติศาสตร์  ชาวยิวกับชาวคริสเตียนก็คือลูกหลานอิสราเอล  แต่เพราะคัมภีร์ที่พระเจ้าประทานแก่คนสองกลุ่มนี้ถูกทำลาย  ความพยายามรวบรวมคัมภีร์ขึ้นมาใหม่ทำให้คำสอนดั้งเดิมถูกบิดเบือนไป  ดังนั้น  แม้เดิมทีจะมีความเชื่อเหมือนกัน  แต่ในใจของชาวยิวและชาวคริสเตียนต่างเป็นศัตรูต่อกัน

คัมภีร์กุรอานเอ่ยถึงความเป็นอริกันของคนสองกลุ่มนี้ว่า “ชาวยิวกล่าวว่า ‘พวกคริสเตียนไม่มีสิ่งใดมาเป็นหลักฐาน’ และชาวคริสเตียนกล่าวว่า ‘พวกยิวก็ไม่มีสิ่งใดเช่นกัน’ ทั้งๆที่พวกเขาทั้งสองฝ่ายอ่านคัมภีร์เล่มเดียวกัน และพวกที่ไม่มีความรู้เรื่องคัมภีร์ยังกล่าวอ้างเช่นเดียวกัน…” (กุรอาน 2:113)

และทั้งสองฝ่ายต่างอ้างว่า “เราเป็นบุตรของพระเจ้าและเป็นที่รักของพระองค์” (กุรอาน 5:18)

ชาวยิวทะนงในชนชาติและความรู้ของตนมาก  พวกเขากล่าวว่า “ไฟนรกจะไม่สัมผัสเรา และถ้าหากมันจะสัมผัสเรา มันก็จะเป็นเพียงสองสามวันเท่านั้น” (กุรอาน 2:80)

ชาวคริสเตียนให้ความเคารพเยซัสไครสต์อย่างสูง  แต่ชาวยิวไม่ยอมรับเยซัสไครสต์  มิหนำซ้ำยังวางแผนฆ่าด้วย  ไม่เพียงเท่านั้น  ก่อนหน้าสมัยนบีมุฮัมมัด  ชาวยิวได้บังคับชุมชนคริสเตียนทางตอนใต้ของคาบสมทุรอาหรับให้หันมานับถือศาสนายูดายด้วย ผมเคยเขียนเรื่องนี้ไว้ก่อนหน้านี้แล้ว

เมื่ออิสลามปรากฏขึ้นในแผ่นดินอาหรับ  ชาวยิวได้ตั้งถิ่นฐานอยู่ที่เมืองยัษริบ(มะดีนะฮฺ)มาก่อนหลายร้อยปี  เมื่อนบีมุฮัมมัดอพยพไปที่นั่น  ท่านไม่เรียกคนกลุ่มนี้ว่ายิว  แต่ท่านเรียกด้วยความเคารพว่า “ลูกหลานอิสราเอล” เพื่อให้เกียรติแก่บรรพบุรุษของพวกเขา และบางครั้ง ท่านเรียกคนกลุ่มนี้ว่า “อะฮฺลุลกิตาบ” (ชาวคัมภีร์) เพราะคนกลุ่มนี้มีความภาคภูมิใจที่บรรพบุรุษของตนได้รับคัมภีร์จากพระเจ้า

แม้ในการละหมาดตอนแรกที่ไปถึงเมืองมะดีนะฮฺ  นบีมุฮัมมัดก็สั่งมุสลิมให้หันหน้าไปยังมัสยิดอัลอักซอในเมืองเยรูซาเล็มซึ่งเป็นศูนย์รวมทางจิตวิญญาณของลูกหลานอิสราเอล  นบีมุฮัมมัดเริ่มเรียกคนกลุ่มนี้ว่า “ยะฮูด” ก็ในตอนที่คนกลุ่มนี้ปฏิเสธคำสอนของพระเจ้าที่ท่านนำมา

คัมภีร์กุรอานเตือนสาวกของนบีมุฮัมมัดว่า “ส่วนมากของชาวคัมภีร์ต้องการที่จะหันสูเจ้ากลับมายังการปฏิเสธศรัทธาหลังจากสูเจ้าศรัทธาแล้ว  ทั้งนี้เนื่องด้วยความอิจฉาของพวกเขาหลังจากที่สัจธรรมได้เป็นที่แจ่มแจ้งแก่พวกเขาแล้ว”(กุรอาน 2:108)

ชาวยิวรู้ว่าชาวอาหรับเป็นลูกหลานของอับราฮัมจากนางฮาการ์ภรรยาคนที่สองและชาวอาหรับภาคภูมิใจในอับราฮัมเช่นกัน  ดังนั้น  ชาวยิวจึงอ้างว่าอับราฮัมเป็นยิว  ด้วยเหตุนี้ คัมภีร์กุรอานจึงกล่าวว่า

“อิบรอฮีม(อับราฮัม)มิได้เป็นยิวและมิได้เป็นคริสเตียน  แต่ว่าเขาเป็นผู้ที่มั่นคงในความศรัทธา  เป็นผู้ยอมจำนนต่อพระเจ้าและเขามิได้อยู่ในหมู่ผู้นำสิ่งใดมาเป็นภาคีกับพระเจ้า แน่นอน บรรดาผู้ใกล้ชิดอิบรอฮีมคือบรรดาผู้ปฏิบัติตามเขาและตามนบีผู้นี้(มุฮัมมัด)และบรรดาผู้ศรัทธาในตัวเขา   พระเจ้าเป็นผู้ทรงคุ้มครองผู้ศรัทธาทั้งหลาย  (โอ้บรรดาผู้ศรัทธา) ชาวคัมภีร์กลุ่มหนึ่งปรารถนาที่จะทำให้สูเจ้าหลงทาง แต่พวกเขามิได้ทำให้ใครหลงทางนอกจากพวกเขาเอง แต่พวกเขาไม่รู้สึก  โอ้ชาวคัมภีร์เอ๋ย ไฉนสูเจ้าจึงปฏิเสธสัญญาณทั้งหลายของพระเจ้าทั้งๆที่สูเจ้าเองก็เห็นอยู่?  โอ้ชาวคัมภีร์เอ๋ย ไฉนสูเจ้าจึงปะปนความจริงด้วยความเท็จและปิดบังความจริงทั้งๆที่สูเจ้ารู้ดี? (กุรอาน 3:67-72)

มาถึงตรงนี้  ผู้อ่านก็คงจะพอมองออกหรือคิดได้ว่าทำไมคัมภีร์กุรอานจึงมีเรื่องราวของบุคคลสำคัญๆทางศาสนาและเรื่องราวต่างๆที่คัมภีร์ไบเบิลกล่าวไว้ก่อนหน้านี้ (ยังมีต่อ)

You must be logged in to post a comment Login