ก็ต้องสู้กันไป

• Tweet
• 

คอลัมน์ : สำนักข่าวพระพยอม

ผู้เขียน : พระพยอม กัลยาโณ

(โลกวันนี้รายวัน ประจำวันที่ 2 มิ.ย. 63)

ถึงแม้ว่า รัฐบาลจะคลายล็อกเปิดโอกาสให้ขายของในช่วงโควิด-19 ได้ แต่ของก็ขายไม่ค่อยได้ ราคาก็ไม่ดี เพราะปัญหาใหญ่ คืออยู่ที่ว่า คนไม่มีกำลังซื้อ คนกำลังซื้อตกไปมาก จะมีแต่เดินๆ มองๆ แล้วก็ผ่านไปอย่างน่าเห็นใจผู้ค้า ผู้ขาย เพราะฉะนั้น ใครที่เห็นว่า ตกงาน แล้วจะไปขายโน้น ขายนี่ ขายนั่น เพื่อจะได้ยังชีพอยู่ได้ แต่แล้วก็ลำบาก เพราะกำลังซื้อของคนมันหดหายไป จนไม่สามารถจะจับจ่ายใช้ซื้อได้เหมือนสมัยก่อนตอนที่ยังไม่เกิดเรื่องเจ้าโควิด ขายอะไรก็ได้ ขายหมด เพราะคนมีกำลังซื้อ

ในต่างประเทศเขาก็เริ่มเปิด ประเทศเวียดนามรู้สึกเขาโชคดี เพราะผู้ติดเชื้อไวรัสโควิด-19 น้อยลงๆ และจนถึงขณะนี้ยังไม่มีผู้เสียชีวิตแต่อย่างใด เรียกว่า แทบจะไม่มีอะไรอีกเป็นปัญหาใหญ่ เพราะโควิดมันเหลือนิดเดียว เขาก็เริ่มเปิดให้มีกีฬา อะไรต่างๆ เป็นอันว่า เปิดๆได้ ไม่รู้ว่า เปิดแล้วมันยังตีบตัน ไม่ให้ขายก็ทุกข์ไปอย่างหนึ่ง พอเปิดให้ขายแต่ขายไม่ได้ก็ทุกข์ไปอีกแบบหนึ่ง เรียกกันว่า ทุกข์ทั้งขึ้น ทั้งร่อง ลำบาก ขัดสน ยากจน ต้องอยู่อย่างนี้ไปอีกเท่าไร

ถ้าคนยังไม่มีกำลังซื้อ เงินทุนสำรองไว้จากการทำงาน ทำการก็ใกล้จะหมด ทั้งหมดก็แน่นอน สิ่งที่จะต้องตามก็คือว่า เราคงจะเห็นคนอดๆอยากๆ ยากจนข้นแค้น แล้วก็คิดสั้น หมู่นี้เห็นข่าวคนฆ่าตัวตาย โดดตึก ชีวิตถูกทำลายลงไป เพราะไม่รู้จักคำว่า มีสติหรือขันติ” จึงต้องเอาชีวิตออกไป คนเป็นหนี้ ใช้หนี้ไม่ได้ มีหนี้ท่วมหัวก็ลาโลกกันไป โลกนี้ คือ ละคร ละครปิดฉากเร็ว เลิกเร็ว ไม่เล่นบทยาว เรียกว่า ฆ่าตัวตายกันเยอะ วันหนึ่งรายสองราย 10 ราย วันหนึ่งน่าจะถึง 10 ราย

คนที่ไปง้อภรรยาไม่ได้ ฆ่าภรรยาตาย แล้วก็ฆ่าตัวตาย นับวันจะมากขึ้นๆ อย่างชนิดที่ไม่เคยมีมาก่อน อันนี้เป็นสิ่งที่น่าหนักใจว่า ถ้าคนเราคิดสั้นลงไปทุกวันๆ เมื่อปีก่อนๆยัง 4,000-5,000 ศพ ปีนี้จะฆ่าตัวตาย 80,000 คน เรียกว่า ประเทศชาติไม่เคยเจอปัญหาแบบนี้มาก่อน นี่คงจะอยู่กันข้นแค้น ฝืดเคือง แล้วก็หมดกำลังใจที่จะอยู่ สู้หนี้สินไม่ไหว ขายของไม่ออก แล้วมีคนอีกจำนวนหนึ่ง ทำงานก็ทำไม่ไหว สุขภาพก็เสื่อมไป อายุขัยมากขึ้น ก็ทำชีวิตอยู่อย่างทรมาน ฝืดเคือง ขัดสน ยากจน ข้นแค้น

หนักๆเข้า ก็ลาโลกจากไปอย่างน่าอเนจอนาถใจ ดังนั้นการทำอะไรแล้วมันไม่เป็นไปตามความคาดหวัง ไม่มีทำ ไม่ได้ทำ ก็ทุกข์ แต่พอทำเข้าไปไม่รอดอีก ก็ต้องเรียกกันว่า ถึงคราวจน คราวตันกันเลยทีเดียว จนก็น่าดูอยู่แล้ว แต่ยังเป็นหนี้ หมดตัว ลงทุนแล้วขายไม่ได้ เงินที่เก็บไว้พอจะใช้หมดไปกับการลงทุน คิดว่า ขายได้กำไร แต่แล้วกลับไม่ได้ก็เลยหนักอก หนักใจ ลาโลกจากไปอย่างน่าเสียดาย

ก็หวังว่า คงจะทำให้ชีวิตคนดี อยู่ต่อสู้ต่อไปนี้จะอยู่กันอย่างไร แต่เอาล่ะ ก็ต้องสู้กันไป ไม่ควรจะล้มหาย ตายจากอย่างชนิดที่คิดสั้น ไม่คิดสู้ พอสู้ไม่ไหวตายก่อนแล้ว อันนี้มากขึ้นอย่างน่าตกใจ อาตมาขอฝากคนที่ค้าขายไม่ออก ลองมาดูที่วัดสวนแก้วหน่อย วันก่อนขายขนมจีนหมดไปหลายรอบ ออกไปหาซื้อมาใหม่ เพราะคนยังไงก็ต้องกินอยู่แล้ว ขายของกินพอจะได้อยู่ แต่ขายอื่นๆยาก ลำบาก ไม่เหมือนขายของกิน ถ้าขายของกิน บางคนก็ขายได้ ถ้ามีคนนะ เรียกว่า มีคนแต่ต้องมีกำลังซื้ออีกก็ลำบาก

อย่างไรก็ตามขอเป็นกำลังใจให้สู้ถึงที่สุดหน่อย อย่าเพิ่งคิดสั้น แล้วมาที่วัดสวนแก้ว แต่ยังไงขออย่าให้มี 3-4 ขี้มา ทางวัดไม่เอาแน่ ยิ่งขี้ขโมยไม่รับเลย ไม่ไหว รับไม่ได้เลย

เจริญพร

You must be logged in to post a comment Login