วันศุกร์ที่ 29 มีนาคม พ.ศ. 2567

แยกหมากัดกัน! / โดย พระพยอม กัลยาโณ

On January 27, 2017

คอลัมน์ : สำนักข่าวพระพยอม
ผู้เขียน : พระพยอม กัลยาโณ

สวนดุสิตสำรวจความเห็นประชาชนถึงปัญหาอุปสรรคการปรองดอง ปรากฏว่าร้อยละ 80.66 ระบุความเห็นแก่ตัว หวังแต่อำนาจและผลประโยชน์ แตกแยกกันแล้วปลุกระดมมวลชนออกมา แถมยังวิจารณ์ว่าเพราะอเมริกาต้องการให้แตกแยก จะได้ขายอาวุธได้ ทหารบางคนก็เห็นจังหวะเข้ายึดอำนาจ

เอาล่ะ แม้จะทำเพื่อชาติ แต่ก็ยังมีประโยชน์ยังเคลือบอยู่ ยิ่งมีความเห็นแก่ตัวก็ยิ่งอยากจะรักษาผลประโยชน์และทำให้แตกแยกกันไปเรื่อยๆ

อีกข้อหนึ่งที่โพลระบุว่า ประชาชนร้อยละ 72.41 เห็นว่าการถือทิฐิและความเห็นที่แตกต่างกันเป็นอุปสรรค คำว่า “ทิฐิ” ในที่นี้คือถือรั้น สำคัญตนว่าเหนือกว่าผู้อื่น ไม่ใช่ทิฐิที่เป็นความเห็นถูกผิด อันนี้ก็เข้าลักษณะมิจฉาทิฐิคือ เห็นผิดเป็นชอบอะไรทำนองนี้ ถ้าตัวเองด้อยกว่าทุกด้านก็จะยอมง่าย แต่ถ้าสีข้างตัวเองมันหนากว่า มากกว่าก็จะยอมยาก สมมุติฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมีมากถึง 99 เปอร์เซ็นต์ จะลดทิฐิ จะยอมง่ายๆหรือ

ถ้าสำคัญว่าตัวเองรวมคนได้มาก ได้เยอะ ได้ก้อนใหญ่ เหนือกว่า เลยสำคัญว่าตัวเองได้เปรียบ จึงไม่จำเป็นต้องยอมตกลงเจรจา ไม่ต้องไปง้อ ไม่ต้องปรองดองกับใครก็อยู่ได้ เพราะถือว่ามีมวลชนมาก อันนี้แหละที่เรียกว่าทิฐิ มองอยู่แต่ตนเองมากไป ฝ่ายที่มีมวลชนมากจึงมักจะไม่ยอม ถ้ามีมวลชนน้อยก็จะยอมง่ายกว่า

ครั้งนี้มีอยู่อย่างหนึ่งที่แต่ละใยจะยอมคือ ฝ่ายที่มวลชนมาก แต่พาไปตายมาก หมดเนื้อหมดตัวมาก หมดเวลาทำมาหากิน อันนี้น่าคิด เพราะมวลชนที่ปลุกระดมมาต้องทิ้งบ้านทิ้งช่อง ทิ้งงาน ทิ้งครอบครัว ไม่ได้ทำมาหากิน แต่มนุษย์เราต้องทำมาหากิน อย่างน้ำท่วม ใครจะไปดูแล คนจะทำมาหากิน แกนนำหรือหัวหน้าม็อบจะไปมั้ย ถ้าไปแล้วจะช่วยยังไง

เพราะฉะนั้น ที่คนเรารู้สึกตัวว่าเสียหายย่อยยับ ทั้งตาย เจ็บและพิการ แถมยังเสียงานเสียการ หมดเนื้อหมดตัว ทุ่มเทไปเป็นท่อน้ำเลี้ยงจนท่อตัวเองแห้ง อันนี้แหละจะทำให้ทิฐิลดลง มานะถือรั้นถือตัวก็จะลดลง ถือพวกถือข้างก็จะลดลง แล้วมาประคับประคองปรองดองกัน มันก็จะเป็นไปทำนองนี้ คือใครสอนไม่ฟัง ต้องรอธรรมชาติสอน ที่เรียกอีกว่า “ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา” ยังตายกันไม่พอก็ยังตะแบงแข็งข้อดื้อรั้น

อาตมาดูการ์ตูนมันเขียนรุนแรงเหลือเกิน คือ การจะแยกหมากัดกัน มีหมาตัวหนึ่งประหลาด มันชอบกัดชอบฟัด บังเอิญที่วัดอาตมามีคนเอาหมาปล่อยตั้ง 700-800 ตัว บางตัวไม่ทำอะไร ไล่งับ ไล่ฟัด ไล่กัดเขาตะพึดตะพือ แต่บางตัวก็ดี นอนสงบเสงี่ยมเรียบร้อย คนเขียนการ์ตูนก็เขียนแรงหลายฉบับ เป็นภาพห้ามหมากัดกันมันยาก ต้องเอาน้ำสาด แต่ถ้าไอ้ตัวที่เจ็บดันนึกว่าไอ้ตัวโน้นกัดก็เลยกลับมาฟัดกันใหญ่ อันนี้อาตมาก็ขอเถอะ เลิกฟัดเลิกกัดกันเถอะ อย่าให้เขาเขียนการ์ตูนหยาบๆล้อเลียนเลย อยู่อย่างคน มันต้องมีสมอง มีปัญญา มีคุณธรรม อยู่ร่วมกันอย่างไม่เบียดเบียนกัน ต้องสร้างความชุ่มชื่นเป็นสุขให้กันและกัน ที่พ่นพิษพ่นไฟใส่กันนี่มันหมดเวลาได้แล้ว

ขอบิณฑบาตเถอะ ใครที่ยังแข็งขืน แข็งข้อ ลองอ่อนข้อ อ่อนทิฐิลงนิดหนึ่ง แล้วก็ความเห็นแก่ตัวก็จะลดลง เพื่อเห็นแก่บ้านเมือง ก็เชื่อว่าเดี๋ยวความปรองดองก็กลับมาแน่นอน

เจริญพร


You must be logged in to post a comment Login