โลกมนุษย์อยู่ยาก / โดย พระพยอม กัลยาโณ

• Tweet
• 

คอลัมน์ : สำนักข่าวพระพยอม

ผู้เขียน : พระพยอม กัลยาโณ

วันเดือนปีผ่านมา อายุอาตมาก็เข้า 69 ปีแล้ว  ไม่เคยเห็นดิน ฟ้า อากาศที่มันวิปริตวิปลาสอย่างทุกวันนี้ เดี๋ยวร้อน เดี๋ยวหนาว เดี๋ยวฝน มันสับสันพอสมควร ทำให้ต้นไม้ ผลไม้พลอยสับสนไปด้วย ออกมั่วไปหมด ไม่รู้กี่ฤดู กี่หน กี่รุ่น มะม่วงออก 3-4 รุ่น ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

อยู่ๆ ฝนก็ตกโครมลง อีกไม่นานแดดก็เปรี้ยง เดี๋ยวอากาศหนาวก็วูบเข้ามาอีก ถ้าสุขภาพไม่แข็งแรงจริงๆ คงปวดหัวตัวร้อนเป็นไข้ต้องไปโรงพยาบาลแน่

ที่น่าวิตกคือช่วงนี้จะมีมลภาวะทางอากาศมาก ฝุ่นละอองมาก เรียกว่าโลกมนุษย์อยู่ยากขึ้นทุกวัน ไม่มีพัดลม ไม่มีแอร์คงอยู่แทบไม่ได้ นอนก็ไม่หลับ ไม่สบาย เหนียวเนื้อเหนียวตัว เหงื่อไคลไหลย้อย ทำงานเมื่อก่อนมันไม่เหนื่อยง่ายเหมือนเดี๋ยวนี้   เหนื่อยง่ายเพราะดินฟ้าอากาศมันเปลี่ยนแปลงรวดเร็ว ทำให้ร่างกายเราไม่แข็งแรง

ทำงานไม่นานก็เหนื่อย จนบางคนมองว่าจับจดจับปล่อย จับทิ้งจับขว้าง งอมืองอเท้า ที่จริงมันอยากจะทำ แต่ว่าเพราะร่างกายที่เปลี่ยนแปลง สุขภาพและอายุมันก็เริ่มชำรุดทรุดโทรม เหมือนเครื่องยนต์เก่าๆ รถเก่าๆ  มันวิ่งไกลๆ ไม่ค่อยไหว วิ่งไปได้ไม่กี่กิโลเมตรเครืองยนต์ก็ร้อน

ตอนอายุ 40-50 ปีหรือ 60 ปี ยังดีกว่าตอนนี้ 9 ปีที่ผ่านมาสุขภาพร่างกายก็เปลี่ยนแปลงรวนเรไปตามดินฟ้าอากาศ  วัยก็ร่วงโรย เผลอแป๊บเดียว อีกปีเดียวก็จะ 70 ปีแล้ว  เราก็เคยปรารภเรื่องความตาย  และเรื่องที่เร่งจะทำให้ให้เสร็จก่อนตาย แต่มันก็ติดขัดหลายเรื่องหลายอย่าง ไม่ว่าจะดินฟ้าอากาศ หรือคนก็ไม่พร้อมจะลุยจะเร่งให้มันเสร็จตามที่ต้องการ

ดินฟ้าอากาศบางทีก็ทำให้คนเรายึกยัก เปลี่ยนไปมาก โดยเฉพาะความคล่องตัวในการทำงานจะอืดอาดยืดยาดไม่น้อย  ตั้งแต่เด็กยันผู้ใหญ่ ตอนเด็กนี่เรียกว่าแสนเข็ญ เป็นมนุษย์ซิ่ว คนซิ่ว เหมือนเครื่องมือช่าง หากด้ามซิ่ว จะตอกจะเจาะอะไรแต่ละชิ้นแต่ละอันก็ไม่ได้ตามที่ต้องการ ตอกจนด้ามแตกด้ามฉีกไปเลยก็มี

ดังนั้น คนซิ่วก็เหมือนกับเครื่อง พอตอกมากๆ ใช้มากๆ สติก็อาจแตก เหมือนดินฟ้าอากาศที่วิปริต ฝนตกตกหน้าแล้ง

วันก่อนไปบิณฑบาต ฝนก็ตกเหมือนหน้าฝน เหมือนช่วงเดือนกรกฎาคม-สิงหาคม อากาศนี่มันมาเปลี่ยนแปลงไปมาก  ถ้าใครไม่ได้มีอายุวัย 50-60 ปีก็คงไม่รู้ โชคดีที่เราผ่านมาหลายฤดูจึงพอจะรู้วันเดือนปีที่ผ่านมามากมาย ผ่านร้อนผ่านหนาว ผ่านบวกผ่านลบ ทำให้เข้าใจอะไรในชีวิตได้มากกว่าเก่า

คนรุ่นหลังผ่านมาน้อยกว่า ก็รู้น้อย โดยเฉพาะตอนทำงาน คิดถึงตอนไปทำงานก่อสร้างใหม่ๆ ช่างใช้เราเป็นจับกัง ให้หยิบไม้ก็หยิบผิด ไม่รู้จักไม้หน้าสาม หน้าหก หน้าแปดมันเป็นยังไง ตลับเมตรก็ยังดูไม่เป็น พอใช้เราไม่ได้ดั่งใจก็เอาไม้เอาฆ้อนมาขวางเลยก็มี แต่เราก็อดทน เพราะอยากจะได้วิชา ก็ทำให้ดีที่สุด รับใช้เขาก็ได้วิชามา ได้วิชาช่างไม้ ก่อสร้างมาพอสมควร  เพราะเราอดทนอดกลั้นรองรับอารมณ์ของช่างที่บางครั้งอารมณ์บูดอารมณ์เสียใส่เรา

แต่เด็กรุ่นหลังเนี่ยรู้สึกว่า ไม่ค่อยอดทนอดกลั้น  รับอารมณ์ไม่ได้ ไม่พอใจอะไรก็ปรี๊ดแตกเลย  จะเป็นเพราะดินฟ้าอากาศมันแปรปรวนหรือไม่ก็ไม่รู้  อารมณ์ของคนวันนี้จึงเปลี่ยนแปลงไปมาก

ก็ฝากถึงคนรุ่นหลังที่อ่านคอลัมน์นี้ จะได้นำไปทบทวนความรู้ความเข้าใจเรื่องต่างๆได้ดีขึ้นบ้าง

เจริญพร

You must be logged in to post a comment Login